Todos os anos por estas datas representamos  a obra de teatro ” Os tres porquiños e o lobo feroz” para pequenas e pequenos.

Repetímola porque é unha historia que é moi ben acollida, non se cansan de escoitala e escenificala.

Nestes días lendo a  Bernand Aucouturier  en “Los fantasmas de acción y la práctica psicomotriz  atopamos unha explicación a ese interese natural das nenas e nenos por este conto. Textualmente di: “La narración del cuento de los Los tres cerditos a los niños es muy interesante porque se trata de un cuento universal que evoca la angustia de pérdida* {…}. En los tres cerditos, el lobo no se come a ninguno: ni al mayor, ni al mediano, ni al pequeño. Los dos pequeños tienen mucho miedo, pero resisten al lobo y se salvan corriendo a casa del mayor que ha construido una casa sólida, de piedra. De hecho, los tres cerditos no son más que uno solo y juntos simbolizan  <las etapas de construcción de Yo, la etapas de construcción del edificio psíquico>”.

E continúa dicindo:

” ¿ Por qué al niño le gustan las situaciones <de miedo> en el juego? En su vida cotidiana un niño tiene miedo muchas veces, sin buscarlo, y esta emoción excesiva puede desestabilizar la función de adaptación, por lo que tiende a evitarla, pero en un clima de confianza se siente capaz de jugar con el miedo, para comprobar que no le destruye, incluso puede llegar a representar <situaciones de terror. Jugar con el miedo satisface al niño por que da la impresión de haber realizado una hazaña, aunque sea con la imaginación; dominar el miedo…>

Tedes neste enlace o vídeo á representación da obra de teatro. Logo xogaron ao lobo,  que lles axuda a afrontar os seus medos. Xoguemos ao clásico e popular: que te pillo!:

* “É durante o primeiro ano de vida cando se producen os trastornos psicomotores, porque o neno non pode integrar o biolóxico co psíquico. Por iso, o neno soamente pode manifestar estas dificultades pola vía corporal, porque o psiquismo está aínda limitado a súa formación. Deste xeito, é o corpo o que vai contar os medos, e o que expresa o corpo é o que nos interesa”.

Fonte: Aucouturier, B. Los fantasmas de acción y la práctica psicomotriz, 2004, Ed. Graó.

A axenda escola é unha ferramenta de comunicación e como tal o seu principal obxectivo é que familia e escola podan informarse mutuamente dos aspectos básicos dos nenos.

É por iso que a axenda non debe considerarse unha ferramenta exclusiva do profesorado, unha das súas finalidades é actuar como nexo de unión entre os tres protagonistas educativos: alumando, familias e docentes.

Por unha banda, a axenda é un instrumento para que as familias podan estar ao día dos coidados básicos, ou incidencias no tempo que os seus fillos permanecen na escola, e por outra, serve tamén para informar ao profesorado de cuestións relativas ás necesidades das súas fillas ou fillos.

A axenda non é a única ferramenta dispoñible para que as familias se manteñan informadas: para cuestións relacionadas coa organización do centro empregamos circulares e recentemente a aplicación Tokapp School, sobre a proposta pedagóxica da escola o blogue e a páxina de facebook, en relación coas actividades da aula os taboleiros de aula e por último informacións máis personalizadas trasladadas directamente polo educador.

Sabemos que a preferida entre todas elas é a axenda, e que en moitas ocasións a información que conten non é suficiente, que se agradecería máis detallada. Pero é difícil equilibrar os tempos de atención ao grupo de nenas e nenos cun traballo que require de certa concetración como é a redacción da axenda, sen perder a dinámica da aula. Con esta cuestión tamén nos enfrentamos coa entrada escalonada de nenas e nenos na aula xa que é moi difícil manter a atención a un conto, construcción ou proposta de xogo calquera e recibir de a pouco ao resto de compañeiros. Bregar coas dificultades sempre enriquece, polo que seguiremos traballando para sacar o maior rendimento posible ás axendas escolares, sobre todo porque observamos a medida que se van facendo maiores a cantidade de accións significativas que desenvolven con elas, e que teñen que ver coa construción da súa identidade:

• Cando as personalizan as suas familias, o que facilita a súa identificación.

• Cando as traen ao chegar e as colocan no seu casillero ou na gabeta da súa aula.

• Cando as van buscar ao seu casilleiro para que o educador poda escribir nelas.

• Cando observan ao adulto escribir nelas e preguntan pola información que nelas está escrita. Incluso preguntan que pon! Tamén nos pasa no comedor cando anotamos na comanda como están comendo.

• Cando van por elas á hora de marchar.

• Cando ao marchar do centro observan que os seus pais len a axenda, sentan no chan a ler tamén. Ás veces len eles a axenda! Será ésta unha das primeiras manifestacións de aproximación á lectura e á escritura?

Clarísimamente parécenos unha estupenda ferramenta de comunicación coas familias, pola que seguimos apostando, e facendo esforzos para mellorar o seu uso, aínda que outras canles de comunicación facilitannos moito o traballo de información e complementan, ao noso parecer, o uso máis personalizado da axenda escolar.