A través dos contos motores podemos exercitar as habilidades motoras básicas das crianzas: desprazamentos, saltos, equilibrios, arrancadas, paradas, reptación… Tamén desenvolven a expresión non verbal, ao descubrir o propio corpo como vehículo de comunicación. Aqui vos deixamos unha proposta dun xogo motor da escola infantil de Vigo Rúa Palencia.
Obxectivos:
- Desenvolver a capacidade creativa e expresiva das crianzas, facéndoas interpretar corporalmente o que están a escoitar.
- Iniciarse no recoñecemento das cores.
- Favorecer as áreas cognitiva, motora, social e afectiva.
- Explorar habilidades motrices básicas: desprazamentos, saltos e o lanzamento.
Materiais: culler vermella, vaso azul, coxíns e trapos de cociña. As cores dos utensilios de cociña modificádelas vos polos que teñades na casa. Ata poden ser imaxinarios, pero se as crianzas ten o obxecto fisicamente van adquirindo vocabulario, asociando e asimilando cores.
Unha mañá na granxa Ledicia.
Esta mañá Ana, espertou co canto do galo Perico: ¡Quiquiriquí, Quiquiriquí¡ Ana senta na cama e bocexa coa boca moi grande (bocexamos), estírase (estirámonos) e da un salto da cama para o chan (imitámola dando un salto).
Vai a cociña onde está o seu pai preparando o almorzo e dálle un bico (damos un bico).
– Bos días papi.
– Bos días Ana. Tes fame?
– Si, moita.
– Pois vai tomando os cereais que xa acabo eu de preparar o zume.
Ana senta e comeza a comer os cereais coa súa culler favorita de cor vermella. Ñam, ñam, ñam… (collemos a culler e facemos que comemos). Para rematar o almorzo bebe o zume de laranxa nun vaso azul (bebemos).
– Papi podo acompañarte a darlle o almorzo aos animais?
– Claro, pero para iso terás que vestirte e por as botas.
– Ben (pómonos contentos).
Ana vai correndo ao seu cuarto e saca o pixama (facemos que nos quitamos a roupa). Pon a súa camiseta verde, os pantalóns e as botas (facemos que nos vestimos). Despois peitease, lava e os dentes: Ris, ras, ris, ras, ris, ras… (cepillámonos).
– Papá: xa estou lista!
– Pois vamos! Comezaremos polos cabalos. Mira que contentos están aí trotando. (Trotamos como si foramos cabalos ata chegar a un montón de coxíns, previamente preparado nun lado do salón).
– Ana, agarda un pouquiño vou a botarlle a herba ós cabalos.
– Eu quero axudarche papá…
– Pois claro, vai collendo ti tamén e así acabamos antes (collemos os coxíns e vámolos tirando para enriba do sofá coma se fora a herba para os cabalos).
Ao rematar seguiron camiñando ata escoitar: “oing, oing…, oing, oing…”. Estaban no cercado dos porcos, pero… buf, que mal cheira… O papá bótalle a comida aos porquiños e continúan camiñando (ímonos desprazando cara outra habitación da casa) e dando pequenos saltos mentres cantan: Tachín, tachán, tachín, tachán, tachín, tachán… ata ver no chan unha morea de verzas (teremos preparado un montón de trapos de cociña nunha habitación. Desde a porta dicímoslle: mira alí, temos que coller unhas verzas para darlle aos coellos. E vamos tirando os trapos para enriba da cama a modo de verzas).
– Mira que contentos están os coelliños que ven dando saltos! Agora so nos faltan as galiñas.
– E se imos ata elas saltando coma os coelliños, papá?
– Vamos. Boing, boing, boing… (volvemos a saltos para o salón)
E salta que te salta chegaron ao galiñeiro. Botáronlle o gran ás pitas mentres as chamaban: pitas, pitas, pitas… (facemos que lle botamos gran). Logo foron ver se había ovos, pero inda era moi cedo, e ademais, as galiñas sen almorzar non dan ovos.
– Pois xa rematamos de dar de comer aos animais Ana. Que che parece se imos a horta a por unha leituga e tomates, para preparar despois o noso xantar.
– Si, vamos papá.
De camiño a horta viron un enorme caracol que se arrastraba pola herba.
– Papi, e se nos movemos nós coma o caracol?
– Corpo a terra! – Dixo o pai. E comezaron arrastrarse coma se foran dous caracois (arrastrámonos ata o outro lado do salón e quedamos sentados).
Mentres Ana e mailo seu pai foron pola leituga e os tomates o caracol xa desaparecera.
– Papá, onde está o caracol?, xa non o vexo.
– Agochouse Ana, aos caracois gústalles máis andar de noite, pola fresca. Pero déitate aquí na herba e mira, mira para arriba, alí naquela nube, ves, parécese a un caracol. E se respiramos coma os caracois?. Así despacio, despacio, despacio (poñemos as mans sobre a barriga e respiramos coma quen ule unha flor e logo sopramos cama se sopráramos a vela da tarta de aniversario).
Estiveron así tranquilos un anaquiño ata que chegou Sultana, toda feliz, a facerlle cóxegas aos dous (facémoslle cóxegas e despois continuamos sentados). Sultana era a súa cadela.
– Sultana, onde te metes?, non te vin en toda a mañá.
– Foi comigo ao veterinario – Contestou a mamá de Ana.
– Ao que?
– Ao veterinario, o doutor dos animais. Para facer unha revisión. Coma cando ti vas ao pediatra. Miráronlle as orellas, os ollos, o nariz e a boca (tocamos as partes segundo as mencionamos). E todo estaba ben. Por iso ven tan contenta.
De repente, escoitase un GGRRR…
– Que foi iso?-Pregunta Ana.
– As miñas tripas, que ten fame.- Di a nai.
– Nós fomos por leituga e tomates. Case mellor nos despedimos das nubes e imos todos a facer o xantar. Chao nubes ata outro día (dicímoslle chao ás nubes).
E colorín colorado, este conto está rematado.
Pegamos a cinta ao chan, debuxando unha especie de estrada, que poderán usar para xogar cos coches de xoguete. Podemos engadir cousas que teñamos pola casa e facer algun túnel, unha ponte…
